Dagmara Adwentowska

Staruszka nie odbija się w lustrach, ale i tak sadzam ją przed wykładaną szylkretem toaletką. To tu leżą pudry, pomadki i szminki, lśnią flakony perfum, a z puzderek skrzącą falą wylewa się zbierana przez pokolenia biżuteria. W trójskrzydłowym zwierciadle widzę tylko własną twarz, ani ładną, ani brzydką. Ciocia Leokadia też spogląda w lustro. Stwierdza, że jeszcze mam czas, by wypięknieć. Znów czyta mi w myślach, ale się nie obrażam. Mam osiemnaście lat i wyrosłam już z buntu przeciw temu, czego zmienić nie można.

Z okazji pierwszej rocznicy zakończenia terraformowania Enceladusa zbudowałem przyszłym kolonistom bliźniacze wzgórza w kształcie kobiecych piersi. Nie powinienem tego robić, ale każdy z architektów krajobrazu, flory czy fauny zostawiał po sobie easter eggi, miniaturowe lub całkiem spore pomniki własnego sprytu, pomysłowości i brawury w nadziei, że bezczelna konstrukcja wymykająca się kształtom czy prawom natury przejdzie niezauważona przez sito cenzorów Konsorcjum. Na tle kolegów mogłem być dumny z siebie i swoich dokonań. Na

Gdym ci pierwszy raz przyniósł kłosy i grona, a tyś je odrzucił,  pomyślałem, że nie dość są doskonałe. Lato było zimne, ziarna urodziły się skarlałe, a owoce kwaśne. Nic dziwnego, żeś wolał jagniątko.

Lecz ty drugi raz wzgardziłeś mym darem, a na owce znów wejrzałeś łaskawie. Zacząłem podejrzewać, żeś jest bogiem drapieżnym i mięsożernym.

Trzeci rok sypię ci na ołtarz plony z mej ziemi wyrosłe, trzeci rok masz je za nic. Baranki Abla pożerasz jednak chętnie i łakomie.

Za siedmioma górami królowi przez wrażych sąsiadów otoczonemu córka urodziła się pierworodna. Dziedziczkę korony chciał uposażyć w atrybuty monarchy doskonałego. Sprosił wróżki piękne i dobre, czarownice atrakcyjne i przebiegłe, i wiedźmy paskudne z oblicza i charakteru, o dary stosowne dla córy błagając. Dostała królewna mądrość, bogactwo, serc ludzkich rozeznanie i poddanych miłość.

Zamęt srogi zapanował wśród sąsiadów na te wieści. Jakże wojny toczyć z tak obdarzonym  wrogiem? Jeden tylko siedział za stołem wesoły i spokojny o przyszłość.

Ciało Li McColli, 999. admirała Pierwszej Floty Zjednoczonych Stanów Ziemi, Księżyca i Marsa, spoczywało na twardej jak kości wszechświata leżance, przypięte mocno pasami. Na wszelki wypadek. Sztuczna grawitacja ostatnio wysiadała. Jakoś tak od śmierci 807. admirała.

Pierwszym, co zrobiłem po samotnym powrocie z pogrzebu pradziadka, było przecięcie sekatorem kłódki na bramie od ogrodu i odmotanie gordyjskiego węzła z drutu kolczastego. Potem odnalazłem rosnącą w załomie ogrodzenia czarną wiśnię. Rwałem z gałęzi mięsiste owoce i garściami pakowałem do ust. Lepki, gęsty sok spływał mi po brodzie. Żarłem je prawie nie gryząc, łykałem razem z pestkami, łapczywie, niemal nie czując smaku. Przyjemność degustacji zastępowała mi świadomość spożywania owocu zakazanego. Złamałem